Nile - Ithyphallic

Rybak

Nowa płyta jednego z moich faworytów jeśli chodzi o brutalny death, trzeba na początku zaznaczyć, napierdala na wszystkich frontach. Jako fan Nile'a z czystym sercem mogę stwierdzić, że to ich najlepszy i najbardziej zróżnicowany album. Oczywiście dalej trzymają się swojej niszy pt. epicki, brutalny defmetal ityfalliczny, cokolwiek by to ostatnie znaczyło. Także mamy wstawki egipskie, mamy podniosłe bębnienie, mamy cudowne riffy i wykurwiaszczą rzeźnię. Tyle, że tym razem amerykanie serwują na nieustanną zabawę tempami i nastrojami - od ledwo trzyminutowego Kawałka o Bardzo Długim Tytule, który jest konkretnym zapierdalaczem, który łamie się w połowie zajebiście chwytliwą zagrywką gitarową, aż po dziesięciominutowego kolosa Even the Gods Must Die na koniec płyty, który młóci w prawie doomowym tempach miejscami, podobnie jak początek openera. Walec, walec, kurwa walec. Walec na trzy miejscami wokale (wszyscy ludzie trzymający w rękach coś na kształt gitary użyczają gardeł) od potężnie niskiego growlingu po potępieńczy skrzek, jęczące solówki z cudownymi przeciągnięciami, genialną grę bębniarską George'a Kolliasa (niedowiarkom polecam The Essential Salts) - mimo, że bębny dalej są wyciągnięte mocno do przodu, nie jest to wada, gdyż skill kolesia naprawdę jest godny podziwu - chociaż wyciąga głównie tempa od szybkich po bardzo szybkie. Dodatkowo dzięki robocie gitarzystów i zaskakująco dobrze słyszalnym, gulgoczącym basie absolutnie żadnego kawałka nie mogę uznać ze słabszy (o ile interlude, jakim jest Infinity of Stone można uznać za pełnoprawny utwór), a typowo nile'owska pretensjonalność, która mnie nigdy nie drażniła, tutaj działa nawet korzystnie. Kolejna zaleta z tych większych i bardziej mięsistych - mimo niezaprzeczalnej, blastbeatowej brutalności kapeli udało się skonstruować warstwę gitar o tak chwytliwej i łatwo wpadającej w ucho materii, że większość setu wydaje się być stworzona dla koncertów. Ithyphallic to krążek z atestem headbang-friendly. Perełki? Tytułowy Ithyphallic, Kawałek o Długim Tytule (jest to, dokładnie mówiąc, Papyrus Containing The Spell To Preserve Its Possessor Against Attacks From He Who Is In The Water), Laying Fire Upon Apep, The Essential Salts. W zasadzie jestem przy tym, żeby wyróżnić całą płytę. Obok Xenosapien kapeli Cephalic Carnage mój kandydat na okołodeathową płytę roku.

necroman

Angelripper

Nie no płyta świetna. Dalej utrzymują swoją koncepcje motywów egipsko-ityfalicznych.. To podkreśla się podczas zwolnionych tempem urywkami bardzo muzykalnymi, i tutaj duży plus. Rzeźnia jest ale nie na całej płycie. Bardzo dużo klimatycznych riffów. Płyta miażdży.. Twisted Evil

Veles

zdecydowanie najlepsza płyta Nile jaką słyszałem

Rybak

Lubiącym takie klimaty polecam ostatnią płytę amerykańskiego Impurity - Of Lust and Pain.Tam również znajdziemy wysokojakościową rzeźnię z całą masą klimatycznych, ale też przejebanie ostrych riffów. Tym razem panowie bawią się mitologią, a raczej demonologią hinduską. Klasycznie defmetalowe brzmienie (dosyć morbidangelowskie), kilka czysto ambientowych wstawek i niesamowity polot tej płyty podbiły mnie. Co prawda brak tu aż tak dobrych solówek, jak oferuje Nile, ale i tak jest bardzo dobrze. Jeśli ktoś jest chętny, to mówić.

Angelripper

To zamieść jeśli możesz Wink

Rybak

Mogę dać najwyżej [link widoczny dla zalogowanych], o resztę musisz upominać się prywatnie Wink